Πολύ συχνά μας θέτουν διάφορες ερωτήσεις για το τι σημαίνει ιππασία για μας… Είναι κάτι εύκολο; δύσκολο;
Είναι για όλους; για τους θαρραλέους και μόνο;
Είναι απαραίτητο κιόλας;
Σας καλούμε να μοιραστείτε τις σκέψεις σας και τα συναισθήματα σας σε συνέχεια αυτής της πιο κάτω πολύ αντιπροσωπευτικής για τον ΕΣΠΙ απάντηση μιας εθελόντριας μας….
“Ως εθελόντρια στον Ελληνικό Σύλλογο Προστασίας Ιπποειδών, σαν μεταπτυχιακή φοιτήτρια στον κλάδο του equine science και επίσης μιλάω σαν άνθρωπος που σταμάτησε να κάνει μαθήματα ιππασίας για ηθικούς λόγους απέναντι στο ζώο….
Ας ξεκινήσουμε με το ότι τα αλογα είναι ζώα θηράματα και όχι θηρευτές που έχουμε συνηθίσει να έχουμε ως κατοικίδια, κάτι που τα κάνει να βλέπουν τον κόσμο εντελώς (μα εντελώς) διαφορετικά από εμάς. Ως εκ τούτου τα άλογα δέχονται μια τρομερή εκπαίδευση για να μπορούν να ιππεύονται (να δεχθούν δηλαδή κάποιον πάνω τους για τον οποιονδήποτε λόγο) και για να μπορούμε εμείς να νιώθουμε ασφαλείς γύρω και πάνω τους. Η ιππασία είναι πολλές μα πολλές φόρες πιο επικίνδυνη από το να καβαλάτε μοτοσυκλέτα..
Συνήθως βλέπουμε το καπίστρι, το σίδερο (στομίδα) που μπαίνει στο στόμα του αλόγου για να μπορέσει ο ιππέας να το φρενάρει όταν θέλει. Αναρωτιόμαστε ποτέ τι σημαίνει για ένα τέτοιο ζώο να του ξεριζώνεις το στόμα (ιδίως όταν κάποιος είναι αρχάριος και δεν ξέρει τι του γίνεται) ή να του δίνεις μπερδεμένες εντολές με τα πόδια ή με τη λανθασμένη στάση σώματος? Αναρωτιόμαστε αν η σέλα είναι άνετη, προσαρμοσμένη στο σώμα του ζώου? Πονάει ? γιατί χρειάζονται τα σπιρούνια ή το μαστίγιο στο χέρι? Πόσα μαθήματα έκανε ένα άλογο μέσα στην ημέρα? Όλες αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να γίνονται γιατί η ευζωία ενός ζώου που θα πας να μάθεις πάνω του είναι σημαντική. Είναι ζωντανό, σκεπτόμενο, ον που έχει τα θέλω του και τις καλές/κακές στιγμές του.
Στο 99% των σχολών, τα αλογα περνάνε το λιγότερο μια υπερβολικά βαρετή ζωή που τα ωθεί στο να έχουν προβλήματα συμπεριφοράς. Για ζώα που από την φύση τους περπατάνε χιλιόμετρα ημερησίως (και η υγεία τους έχει άμεση σχέση με την συνεχή κίνηση) είναι κλεισμένα στα μποξ τους και στην καλύτερη σε ένα χώρο έξω 3 Χ 5 μέτρα. Τα προβλήματα συμπεριφοράς τους είτε ωθούν τους ιδιοκτήτες τους να τους φέρονται με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα με ολέθρια αποτελέσματα είτε να τα ξεφορτωνόνται.
Και για να μην παρεξηγηθώ, η σχέση με το άλογο είναι μοναδική και τα συναισθήματα ανεπανάληπτα. Αλλά σπανίως ασχολούνται οι δάσκαλοι να σου μάθουν 2-3 πράγματα για το άλογο ΠΡΙΝ ανέβεις, πώς να νιώσεις ένα με το ζώο, πώς να το κάνεις να σε εμπιστευτεί, πώς να συνδεθείς και να μην μισήσει κάθε στιγμή επαφής με σένα. Δεν είναι απλά ένα πράγμα που ανεβαινεις πάνω του και πας βολτούλα. Είναι ένας καλός γίγαντας 500+ κιλών που έχει την ευγένεια να σε δέχεται πάνω του, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς το πόσο σημαντικό είναι αυτό το κομμάτι στην εξίσωση ιππασία.
